Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Σκηνές από το βίο μιας Πρέσβειρας



Κοιμάμαι κατά μέσο όρο 5μιση ώρες κάθε μέρα, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα να προσλαμβάνω την πραγματικότητα μέσα από ένα φίλτρο θολό σαν αυτό που έβαζαν μπροστά στην Αλίκη όταν έβγαινε στην τηλεόραση (και αργότερα στη Διγενή και άλλες ξανθιές). Αυτή η θολή θέαση δημιουργεί αντίστοιχα θολές αναμνήσεις (πώς αλλιώς άλλωστε;) κι έτσι όλα όσα έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα τα θυμάμαι με μια αίσθηση παλιού ρεβεγιόν. Φυσικά η έλλειψη ύπνου έχει και άλλα παρελκόμενα, όπως ότι όπου ακουμπήσει το κεφάλι μου με παίρνει ο ύπνος, π.χ. την ώρα που παίζω με τον Π. ακουμπάω το κεφάλι μου στον καναπέ, παραμιλάω λίγο, τσουπ κοιμάμαι για λίγα δευτερόλεπτα και μετά πετιέμαι ενοχικά. Ποιός ξέρει τι να σκέφτεται το παιδί μου εκείνη την ώρα που με κοιτά απορημένο. Αχ. Επίσης δεν έχω καθόλου χρόνο για γράψιμο, πράγμα που με θλίβει πολύ και περνάω πολλές ώρες μες στη μέρα να σκέφτομαι τί θέλω να γράψω, αλλά μετά δεν μπορώ, φαύλος κύκλος, κλπ.



Επίσης αυτή την εποχή είχα κι ένα μικρό πρόβλημα με τους φακούς επαφής, γεγονός που επέτεινε το προαναφερόμενο αίσθημα, οπότε μες στην πολλή θολούρα μου αποφάσισα να πάω στον οφθαλμίατρο, ένα βράδυ πού'βρεχε-που'βρεχε καταρρακτωδώς. Ο οφθαλμίατρος επέδειξε χαρακτηριστική αδιαφορία για την περίπτωσή μου, παρόλο που φρόντισα να χρησιμοποιήσω πολυσύλλαβες λέξεις για να τραβήξω την προσοχή του, όπως κάνω πάντα με τους γιατρούς (πιάνει το κόλπο συνήθως, σε θεωρούν μορφωμένο άτομο και δεν σου μιλούν υποτιμητικά). Λοιπόν κατόπιν ολίγων μόνον λεπτών εξέτασης αυτός ο ανάλγητος επαγγελματίας μου ανακοίνωσε ανερυθρίαστα ότι έχω πρεσβυωπία. 


Πιστεύω ότι κατά κανόνα όλα τα πράγματα έχουν δύο όψεις και γι'αυτό, αν και ομολογουμένως με κατέβαλε προσωρινά η διάγνωση, αποφάσισα να την ερμηνεύσω κατά το συμφέρον μου και φρονώ ότι στο εξής πρέπει να με θεωρείτε (και αποκαλείτε) Πρέσβειρα (με κεφαλαίο Π και ούτε γι'αστείο πρεσβυτέρα). Κυρία Πρέσβειρα περάστε, καθίστε, κλπ. Είναι νομίζω το μόνο δίκαιο δεδομένου ότι ένα απαστράπτον πνεύμα σαν το δικό μου δεν ταιριάζει να συνδέεται με την συντηρητικότητα των γηραιών. Και δεν το λέω για να περιαυτολογήσω αυτό το πράγμα, το λέω αντικειμενικά. 



Το σπουδαιότερο νέο των ημερών στο σπίτι μας είναι ότι με τα βαριά κρύα της εποχής επανέκαμψε ο αγαπημένος μας αλητόγατος που μας θυμάται μόνο όταν έχει ανάγκη να ζεσταθεί, διότι κατά τα άλλα ζει πλάνητα βίο. Έρχεται και κοιμάται επάνω στις καρέκλες της βεράντας, ζεστά κάτω από το κάλυμμα του τραπεζιού και επάνω στο μαξιλάρι βασιλιάς. Δεν θυμάμαι αν είχα γράψει παλιά στην Ιφιμέδεια πόσο πολύ αγαπιούνται με τον Π. Μιλάμε για απίστευτη αγάπη και τρυφερότητα. Πέρυσι που ο Π. ίσα που στεκόταν όρθιος και περπάταγε ασταθώς, έβγαινε στο μπαλκόνι και ο γάτος τον περικύκλωνε, τον γαργάλαγε με την ουρά του, ο Π. τον χάιδευε πολύ προσεκτικά. Χάρηκα τόσο πολύ που ξαναγύρισε ο γάτος, παχύς-παχύς και γεμάτος νέες εμπειρίες, αναρωτιέμαι τι σκέφτεται κι εκείνος όταν μας βλέπει. Κορόϊδα σας πεθύμησα, βγάλτε κανα ψαράκι να φάμε, ίσως. Το ύφος του πάντως τέτοιο είναι, σαν του Ντορή στα Κόκκινα Φανάρια. Τώρα πού τα βρίσκουν με το δικό μου τον μικρό λόρδο, απορίας άξιον.



Ρίχνω πια μόνο κλεφτές ματιές στα κείμενα των άλλων στα σόσιαλ μήδεια. Όλοι και όλα συνεχίζουν πάνω-κάτω ως είχαν. Σκέφτομαι πια ότι με τα χρόνια, όσο κι αν βαυκαλιζόμαστε ότι γράφουμε -και άρα είμαστε- πρωτότυποι, ρηξικέλευθοι, λεπτολόγοι, ευαίσθητοι, σημαντικοί ή δεν ξέρω τί άλλο, καταλήξαμε να γίνουμε αναγνωρίσιμοι και προβλέψιμοι. Διαβάζεις το κείμενο και ξέρεις ποιός το έχει γράψει. Ή -για μένα ακόμη χειρότερο- συμβαίνει κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο (ο θάνατος του παιδιού από το μαγκάλι ας πούμε) και ξέρεις πια τί θα γράψει ποιός και πώς -και στο πίσω μέρος του μυαλού σου ξέρεις πλέον και γιατί. Ακόμη και τα πιπεράτα κουτσομπολιά έχασαν το ενδιαφέρον τους. Θα του κάτσει να ησυχάσουμε; Ποιός νοιάζεται. 



Απορώ πάντως, και το λέω με ειλικρίνεια (ή έστω με λίγη ειρωνεία), πώς βρίσκουν το χρόνο να παράγουν τόσο πολύ γραπτό λόγο άνθρωποι που έχουν παιδιά και δουλειά. Δηλαδή, ας μου εξηγήσει κάποιος, ΠΩΣ γίνεται αυτό παρά μόνο αν παραμελείς τα παιδιά σου ή τη δουλειά σου ή έχεις υπηρέτη στο σπίτι ή τον άντρα σου/μάνα σου/πατέρα σου ως υπηρέτη; Πώς γίνεται να είσαι όλη μέρα στο twitter, στο facebook, να γράφεις κείμενα επί κειμένων δεξιά κι αριστερά και να το παίζεις και καλός γονιός όποτε θυμάσαι; Πότε μαγειρεύεις, πότε βάζεις πλυντήριο; Εγώ βάζω τουλάχιστον έξι πλυντήρια την εβδομάδα, άπλωσε, μάζεψε, δίπλωσε, σιδέρωσε. Κάθε Κυριακή σιδερώνω σαν Κινέζος στην Αμερική στις αρχές του 20ου μια ντάνα ρούχα.
Τέλος πάντων, ας μην κλαίγομαι άλλο. Ως Πρέσβειρα πρέπει να διατηρώ και μια αξιοπρέπεια. Αν υποψιαστώ πάντως ότι όλοι οι αντικαθεστωτικοί αντιμνημονιακοί υπεραριστεροί μαχητές της πένας έχουν υπηρέτη κι εγώ κοτζάμ Πρέσβειρα δεν έχω, να ξέρετε θα κάνω επανάσταση, θα κάνω απεργία διαρκείας, θα κάνω σαματά.





*****
Η ανάρτηση εικονογραφείται με φωτογραφίες του Willy Maywald, σημαντικού Γερμανού φωτογράφου μόδας που εργάστηκε στο Παρίσι για τον Dior και άλλους μεγάλους οίκους. 






Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Βροχή και σήμερα

Με παίρνει τηλέφωνο ο Α. μετά από καιρό. Φίλος από το Πανεπιστήμιο, εξαιρετικός άνθρωπος και καλός επιστήμονας. Συζητάμε για όσα τους έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό και δεν μπορώ να πιστέψω, δεν θέλω να δεχτώ ότι ορισμένοι άνθρωποι κυνηγιούνται τόσο πολύ από τη ζωή. Η απώλεια της μητέρας, το εγκεφαλικό του πατέρα, η αποβολή, η επώδυνη εγχείριση, η επαγγελματική ανασφάλεια. Μπορώ να του μιλήσω, ξέρει κι αυτός ότι κάποια από αυτά τα έχω περάσει κι εγώ και τον καταλαβαίνω χωρίς πολλές εξηγήσεις. Επί της ουσίας δεν έχω πώς να τον βοηθήσω παρά μόνο με το να του πω 'ξέρω τί περνάς'. Ξέρω τί σκέφτεσαι, ξέρω την κατάθλιψη, την ενοχή, τη βαθιά θλίψη που πέφτει σιγά-σιγά επάνω στη ζωή σου σαν τη στάχτη που εκλύουν τα ηφαίστεια και καλύπτει τα πάντα. Μια στάχτη που κάθεται στα βλέφαρά σου, μπαίνει στο στόμα σου, κλείνει την ανάσα σου και ώρες-ώρες σε πνίγει και δεν μπορείς να την καταπιείς. Θα φύγει σιγά-σιγά ή μάλλον πιο σωστά θα την απορροφήσεις. Ο χρόνος θα κυλήσει, θα φέρει άλλα.

Κλείνοντας το τηλέφωνο κοιταζόμαστε με τον Θ. και λέμε το ίδιο. Πόσο μαλακισμένα άδικη είναι η ζωή όταν για μερικούς ανθρώπους όλα πρέπει να γίνουν με το δύσκολο τρόπο, πρέπει να τους βγουν από τη μύτη. Αναπόφευκτα συγκρίνεις με άλλους που ξέρεις. Με ένα ζευγάρι που είδαμε πρόσφατα ας πούμε με προβλήματα εν πολλοίς λυμένα, εκνευριστικά υπνωμένο από τα κέρδη της ζωής τους (την σίγουρη καλή δουλειά, τους γονείς που βοηθάνε, τα παιδιά που απέκτησαν πανεύκολα), κέρδη που τους χαρίστηκαν χωρίς να προσπαθήσουν ιδιαίτερα και χωρίς να τους αξίζουν. Φυσικά αυτό το τελευταίο είναι κρίση δικιά μου, όχι αντικειμενική. 
Να σας πω κάτι; Χέστηκα για τις αντικειμενικές κρίσεις. Ο Α. και η Κ. έπρεπε να έχουν τουλάχιστον ένα παιδί. Η ζωή είναι μαλακισμένα άδικη, είναι ένα παιχνίδι μπαρμπούτι με τυχαίες ζαριές.


Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Il était un petit homme

Εδώ και πολύ καιρό, δεν θυμάμαι πόσο, πάντως μήνες, τρώω κάθε μέρα, κάθε μέρα, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ φέτες ψωμί με βούτυρο και ζάχαρη. Κάθε μέρα τρώω κάτι που με κάνει να είμαι πάλι παιδί στην κουζίνα του σπιτού μας στον Πειραιά. Γυρίζω από το σχολείο, είναι μεσημέρι, το φως στην κουζίνα σβηστό γιατί είναι άνοιξη, η μαμά μου μου φτιάχνει φέτες ψωμί με βούτυρο και ζάχαρη.
Δεν έχω ιδέα πώς θα τελειώσει αυτό -θα τρώω, θα τρώω, μέχρι πότε θα τρώω; Γιατί δεν αηδιάζω; Αισθάνομαι ότι στην πραγματικότητα τρώω ή προσπαθώ να φάω κάτι άλλο, ότι οι φέτες αυτές και η βουλιμική τους κατανάλωση συμβολίζουν κάτι άλλο, είναι η φυσική κατανάλωση του πένθους -αν και φυσικά υπάρχει πάντα μια ισχυρή πιθανότητα όλα αυτά να είναι απλoί μελοδραματισμοί μιας παχουλής. 

Η Γλυκερία Μπασδέκη τα λέει πιο απλά. 


ΤΡΙΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ


είμαι εννιά

πάω Τρίτη
δεν πέθανε η μάνα μου,
στο σπίτι μένουν ζωντανοί
( ακόμα )
έχω τετράδια, κόλλες γλασέ, μ’ αρέσει
ο Δημήτρης απ’ την
Πέμπτη
δε θα γεράσω σύντομα-θα
πάρει
χρόνια
θα βγάλω λύκειο, σχολές,
χριστούγεννα
θα βγάλω γλώσσα, ρούχα,
επετείους
μα τώρα είμαι εννιά-
δεν φτάσαμε στα κλάσματα

( ακόμα )


Ένα γαλλικό παιδικό τραγούδι λέει 


Ήταν ένας ανθρωπάκος 
που είχε ένα παράξενο σπίτι
Το σπίτι είναι από χαρτόνι 
τα σκαλιά είναι από χαρτί
Αν θέλεις να ανέβεις
θα σπάσεις την άκρη της μύτης σου



Τα παιδικά τραγούδια έχουν ενίοτε πολύ περίεργους στίχους. Πρώτη φορά τα παρατηρώ τόσο, προφανώς γιατί ακούμε τραγουδάκια νυχθημερόν, κι εκείνος τα αγαπάει με πάθος. Μου παραγγέλνει ποιό να του τραγουδήσω μουρμουρίζοντας τις πρώτες νότες - εκτός αν θέλει το Κουνελάκι, οπότε λέει με έμφαση και στους δύο φθόγγους ΑΧ (αχ κουνελάκι, κουνελάκι, κλπ). Πιό
 συχνά τραγουδάει ο ίδιος: όταν παίζει αφηρημένος, όταν ξυπνάει το πρωί, το βράδυ όρθιος επάνω στο διπλό κρεβάτι. Τεντώνεται καμαρωτός και τραγουδάει -με τον τρόπο του αφού δεν μιλάει, αλλά πάντως λέει όλες τις νότες και έχει πια μεγάλο ρεπερτόριο. Τα μάτια του γελάνε, γελάω κι εγώ. 



Αυτό το θαυμάσιο πλάσμα που είναι, αποκαλύπτεται σιγά-σιγά κι έχω την εντύπωση ότι δεν γίνεται, δεν διαμορφώνεται δηλαδή βαθμηδόν, αλλά σαν να γεννήθηκε έτσι από την πρώτη στιγμή. Ίσως εμείς δεν κάνουμε τίποτα ουσιώδες, εκείνος ήταν πάντα έτσι κι απλώς σιγά-σιγά βρίσκει τρόπους να μας δείξει τον εαυτό του ή εμείς βρίσκουμε τρόπους να τον καταλάβουμε, να τον διαβάσουμε. Το σκέφτομαι συχνά όταν τον κοιτάζω: ότι ίσως έχει μέσα του ήδη όλο τον εαυτό του ολοκληρωμένο. Ίσως από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε, που με κοίταξε στα μάτια και σήκωσε το χέρι να με χαιρετίσει. Φαίνεται αυτάρκης, φαίνεται ήρεμος, σκεπτόμενος, μοιάζει σοφός.  

Αυτό είναι το πιο αγαπημένο του τραγούδι. 





Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Πέντε εκατοστά προσοχή

Τέλειωσα τους Κονδυλοφόρους του George Gissing. Εξαιρετικό μυθιστόρημα, εν πολλοίς αυτοβιογραφικό, εκτυλίσσεται στο Λονδίνο το β΄ μισό του 19ου αι. Οι ήρωές του είναι συγγραφείς που προσπαθούν με πολλές δυσκολίες να βιοποριστούν από τη λογοτεχνία και τα δοκίμια. Αν και η γραφή είναι ρεαλιστική, έχει και ωραίες στιγμές λυρισμού όπως η περιγραφή της σκηνής της αυτοκτονίας ενός εκ των ηρώων. 

Προς το τέλος του βιβλίου, ένας από τους ήσσονες χαρακτήρες συλλαμβάνει μια έξυπνη ιδέα για ένα περιοδικό, τις "Ψιλοκουβέντες". Όπως λέει ο ίδιος ο ήρωας, το περιοδικό θα "απευθύνεται όχι απλώς στους ημιμαθείς, αλλά στους 'μορφωμένους κατά το ένα τέταρτο', δηλαδή στην πολυπληθέστατη νέα γενιά που παράγουν τα δημόσια σχολεία, στους νεαρούς και τις νεαρές που ξέρουν ίσα-ίσα να δαβάζουν αλλά είναι ανίκανοι να κρατήσουν την προσοχή τους συγκεντρωμένη όσο χρειάζεται για να διαβάσουν ένα έστω και μικρό κείμενο. Οι άνθρωποι του τύπου αυτού θέλουν κάτι που να τους απασχολεί στο τρένο, στο λεωφορείο, στο τραμ. Κατά κανόνα αγοράζουν μόνο την κυριακάτικη εφημερίδα. Δε θέλουν παρά τις πιο ελαφρές και πιο ασήμαντες ψιλοπληροφορίες - αποσπάσματα ιστοριών, ψιλοπεριγραφές, ψιχία σκανδάλων, ψιλοανέκδοτα, ψιχία στατιστικών, ψιχία ανοησίας. Όλα πρέπει να είναι πολύ σύντομα, το πολύ πέντε εκατοστά. Η προσοχή τους δεν μπορεί να κρατηθεί περισσότερο από πέντε εκατοστά."

Φυσικά το περιοδικό γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. 


Διαβαίνοντας στο Facebook, μου κάνουν πάντα εντύπωση οι φωτογραφίες που ανεβάζουν οι άνθρωποι στο προφίλ τους και είναι τραβηγμένες με την κάμερα του υπολογιστή. Έχουν μια βαθιά θλίψη αυτές οι φωτογραφίες, τις βρίσκω σχεδόν τραγικές. Τραβηγμένες συνήθως με το φως της οθόνης του υπολογιστή, κάπως θολές, σαν να εστιάζουν αλλού. Πίσω σκοτάδι. Σκέφτομαι αυτόματα ότι ο σύντροφος και τα παιδιά θα κοιμούνται στο διπλανό δωμάτιο. Σ'αυτό το δωμάτιο, με φώτα σβηστά ή χαμηλωμένα, ο "φίλος" του Facebook παίζει έναν ρόλο ζωής μπροστά στον υπολογιστή. Παίρνει πόζες πρωτότυπες, "καλλιτεχνικές", βιάζει χαμόγελα ή προσποιείται τον προβληματισμένο, επιλέγει την εικόνα που θέλει να φορέσει, απευθύνεται στο κοινό των λαικ. 
Κοιτάζω πάντα αυτές τις φωτογραφίες ψάχνοντας το βλέμμα του υποκειμένου, μα το βλέμμα όλο διαφεύγει. Στο τέλος μένει να νικά η βαθιά θλίψη, ίσως γιατί το μισοσκόταδο και το ξερό φως της οθόνης είναι πάντα εκεί. 



*****
Η ανάρτηση εικονογραφείται με τον Ανατέλλοντα Ήλιο και τον Μαύρο Ήλιο, μικρογραφίες από το Splendor Solis, εικονογραφημένη χειρόγραφη αλχημιστική πραγματεία του 1582.  





Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Το κλειδί στην πόρτα

Ακούω στην εξώπορτα το κλειδί και αφουγκράζομαι: περιμένω σαν πάντα δυό στιγμές μικρές, ελάχιστες, να ακούσω και την πόρτα μας να ανοίγει, να μπαίνεις, να ακουμπήσεις κάτω τα ψώνια, να σ'ακούσω να μιλάς.
Η πόρτα όμως δεν ανοίγει κι ο ήχος από τα κλειδιά απομακρύνεται, αποσύρεται. Ακούω μόνο αυτή τη φοβερή σιωπή των τοίχων που μέσα τους κλαίγαμε και γελάγαμε όλα μας τα 40 χρόνια μαζί.
 

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Ο θεός των πνευμάτων και πάσης σαρκός

Ο Θεός των πνευμάτων και πάσης σαρκός. Μόνο αυτή τη φράση προσέχω κάθε φορά που ψέλνει μνημόσυνο ο παπάς. Μου θυμίζει Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές και Ιζαμπέλ Αλιέντε - στο Σπίτι των Πνευμάτων θα μένει αυτός ο Θεός των Πνευμάτων και πάσης Σαρκός. 

House in Africa


Άκουσα στο ράδιο τις προάλλες το Darling Nikki του Prince. Αυτό το υπερταλαντούχο εκκεντρικό πλάσμα έγραψε το τραγούδι το 1984, καμιά τριανταριά χρόνια πριν τα γατάκια της εποχής μας προσποιηθούν σεξουαλισμούς on camera. Σοκ και δέος, με κάτι τέτοια οδηγηθήκαμε στο Parental Αdvisory πάνω στα cd - τέλος πάντων. 
Ακούστε το τραγούδι εδώ, όσο ακόμη παραμένει, διότι ως γνωστόν ο Prince έχει ένα θέμα με το Youtube. 




Προσέξτε ιδιαιτέρως το τραγούδι στο τέλος του, όταν έχουν τελειώσει τα πολλά φωνητικά και επιβιώνουν οι κιθαριές. Το τραγούδι σβήνει μέσα στον ήχο της βροχής (Purple rain το άλμπουμ μην ξεχνάμε) και αναδύονται πάλι στο τέλος λέξεις. Ο Prince σκανδάλισε τότε ηχογραφώντας ένα ανάποδο μήνυμα. Μετά το ηχογράφησε και κανονικά. Το μήνυμα έλεγε 
"Hello, how are you? I'm fine cause I know that the Lord is coming soon, coming soon, coming soon". 

Demostration of licking, eating and drinking


Γυρνώντας στο σπίτι από το μνημόσυνο, πήρα μια βαθιά ανάσα και έκατσα λίγο στην πίσω βεράντα. Φως πολύ, λαμπρό, σε τύφλωνε σχεδόν καθώς ανέβαινε ο ήλιος. Μετά, ξαφνικά, αισθάνθηκα μια μικρή ανησυχία, τα πουλάκια γύρω πετούσαν χαμηλά, σήκωσα το βλέμμα και είδα να περνάει ένας αετός με ανοιγμένα φτερά. Στο ράμφος του κρατούσε ένα φίδι. Αν ήμουν ο Μέγας Αλέξανδρος θα ξεκίναγα την επόμενη μέρα με θάρρος να διαβώ τον Γρανικό ή ακόμη καλύτερα τον Υδάσπη. Εγώ απλώς μπήκα στο αυτοκίνητο και γύρισα πίσω να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου. 

Ansel Adams, The Tetons and the Snake River


To Voyager-1 είναι το πρώτο ανθρωπογενές αντικείμενο που διασπά τα όρια του ηλιακού μας συστήματος και ταξιδεύει πλέον στο υπερπέραν του Γαλαξία. Λατρεύω τη σκέψη ότι ως ανθρώπινο είδος αποφασίσαμε να στείλουμε ένα μήνυμα εκεί έξω, ένα μπουκάλι στην απέραντη θάλασσα, για να πούμε ότι είμαστε εδώ. Δεν λέμε όλη την αλήθεια από την αρχή, ότι είμαστε δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, λέμε απλώς ένα "γειά" και ελπίζουμε ότι κάποιος θα ενδιαφερθεί να μας γνωρίσει κάποτε. Έτσι ξεκινάνε όλες οι ανθρώπινες σχέσεις άλλωστε. 

Page of book

Βρίσκω το περιεχόμενο του Voyager συναρπαστικό: περιέχει έναν χρυσό δίσκο με 116 εικόνες από τη ζωή στη γη και μια συλλογή από ήχους και μουσική, καθώς και χαιρετισμούς σε δεκαέξι γλώσσες. 
Σε μία από αυτές το μήνυμα λέει "Οἵτινές ποτ'ἔστε χαίρετε! Εἰρηνικῶς πρὸς φίλους ἐληλύθαμεν φίλοι."


*****
Όλες οι εικόνες της ανάρτησης ταξιδεύουν μαζί με τον τον Voyager-1 προς το Γαλαξία. 
Από το site της NASA εδώ





Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Έχει ζέστη

Η Γλυκερία Μπασδέκη, ποιήτρια και ανασκαφέας που ειδικεύεται στα ευρήματα της δεκαετίας του '70 και του '80, με μεταφέρει με αυτό το ποστ, χωρίς να θέλω, σε μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή του προσωπικού μου χωροχρόνου. Είναι Σεπτέμβριος, η τελευταία φορά που θα φορέσουμε ποδιές, θα πάω στην Έκτη Δημοτικού, η μαμά μου με παίρνει από τον Πειραιά και με πηγαίνει στο Μινιόν. Αγοράζουμε την ωραιότερη ποδιά του κόσμου όλου, σχεδιασμένη από τον Γιάννη Τσεκλένη: είχε λευκό γιακά τύπου Μάο και δεν κούμπωνε με κουμπιά, αλλά με ένα συνεχόμενο φερμουάρ που ξεκινούσε ίσιο από κάτω και κάπου στον κορμό καμπύλωνε και κατέληγε στον έναν ώμο - όλη την υπόλοιπη χρονιά αισθανόμουν τουλάχιστον αεροσυνοδός.


Μετά το μπάνιο του χτες βράδυ, του τραγουδάω Το Μικρό και το Μεγάλο

Το μικρό και το μεγάλο
μια ανοιξιάτικη αυγή
πιάστηκαν από το χέρι
να γυρίσουνε τη γη

Μπρος να πάνε κάνει ζέστη..

"έχει ζέστη, έχει ζέστη" με κοιτάει και χαμογελάει μέχρι τα αυτιά, τα μάτια του κλείνουν λίγο και γέρνει λίγο με νάζι το κεφάλι του. Η πρώτη του πρόταση, θρίαμβος της επικαιρότητας. 



[βαρετό χαρακτικό από σημειώσεις του Θ. 
εξαιρετικά βελτιωμένο με λίγες κομβικές επεμβάσεις]


Διάβασα φέτος το καλοκαίρι την Ιστορία του Τομ Τζόουνς, ενός Έκθετου, του Henry Fielding. Γραμμένο το 1749, κι όμως ήταν σοκαριστικά μοντέρνα γραμμένο, ειδικά στα κεφάλαια που ο συγγραφέας απευθύνεται ευθέως στον αναγνώστη. Το βρήκα εξαιρετικό. Έφτασα σ'αυτό από ένα άλλο βιβλίο, μ'αρέσει να το κάνω αυτό. Διάβαζα πριν το Λίγο από το Αίμα σου της Σώτης Τριανταφύλλου, που από χρόνια μου είχε συστήσει η Δέσποινα να διαβάσω (μα τί ωραίος ειρμός: Δέσποινα-Τριανταφύλλου-Fielding). Λοιπόν το αγαπημένο βιβλίο ενός από τους ήρωες στο Λίγο από το Αίμα σου είναι ο Τομ Τζόουνς. Εκεί η Τριανταφύλλου κάνει μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση: ότι μοιάζουμε λίγοι οι άνθρωποι με το αγαπημένο μας βιβλίο. Προσπαθούσα να σκεφτώ αν έχει δίκιο. Εμένα το αγαπημένο μου βιβλίο ήταν για πολλά χρόνια το Μυστηριώδες Νησί του Βερν, αργότερα αγάπησα πολύ την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Μπορεί να είμαστε και δυό-τρία βιβλία αγαπημένα, ποιός ξέρει; Πώς αποφασίζεις όμως πoιό είναι το πιο αγαπημένο σου βιβλίο; Μάλλον από τη συχνότητα των αναφορών που κάνεις σε αυτό πολλά χρόνια από τότε που το έχεις τελειώσει. 



Ο Π. με διδάσκει διαρκώς ή επιβεβαιώνει πράγματα που έχω διαβάσει αλλά δεν πίστευα. Επιβεβαιώνω λοιπόν: ο άνθρωπος πρώτα τραγούδησε κι έπειτα μίλησε, πιθανότατα μια ομιλία με επαναλαμβανόμενους ρυθμικούς ήχους. Ο Π. είναι σε αυτή την περίεργη μετεχμιακή φάση που λέει λιγοστές λέξεις, αλλά τραγουδάει πολλά τραγούδια. Το βρίσκω θαυμάσιο. 

[απόπειρα ψευδογραφής και μια καρδιά, τυχαία σχηματισμένη]


Κλείνει ένας χρόνος από τότε που χάθηκε η μαμά μου.Πρέπει να ολοκληρώσω τις περιττές και οδυνηρές τελετουργίες και μετά να βρω τη δύναμη να χαρίσω τα πράγματά της. Όσο παρανοϊκό κι αν ακούγεται, δεν ντρέπομαι να πω ότι κάπου μέσα μου πίστευα ότι υπήρχε ένα απειροελάχιστα μικρό ποσοστό να γυρνούσε κάποτε και να τα χρησιμοποιούσε πάλι. Φανταζόμουνα την εικόνα: θα χαιρόταν που ήξερα ότι θα έρθει και όλα θα ήταν πάλι καλά. Ίσως φταίει που βλέπουμε πια οι άνθρωποι πολύ κινηματογράφο, διαβάζουμε επιστημονική φαντασία και ελπίζουμε ότι όλα είναι πιθανά. 


*****
Την ανάρτηση εικονογραφούν οι ζωγραφιές του Π. 

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Επεισόδιο 17

Μέσα σε ένα σημειωματάριο βρίσκω τέσσερα κομμάτια χαρτί με χειρόγραφες σημειώσεις μου. Φαίνονται αρκετά παλιές. 
Πριν τις πετάξω, αντιγράφω εδώ. 

Ειρήνη στον Ιάσονα. Συζήτηση για άντρες. Τηλ. 7142512.
---
Στο ισόγειο της πολυκατοικίας απέναντι από το Χίλτον μπαίνει η Ζαχ. - είναι τα γραφεία Kosmos 2ο/3ο όροφο

Σκηνή γραφείου

Ελένη-Κατερίνα-Ζαχαροπούλου
παρεξήγηση με σκύλο
Enter Παπάρας για τράκα- συζήτηση για δώρα
γενέθλια Ζαχαροπούλου
συζήτηση για ζώδια

Μπαράκι Χαρούλας

Άλκης + Χαρούλα + ακορντεόν
κάθε πρωί που κίναγα να πάω στη δουλειά
λέπουρες παρακολουθούν
Άλκης + Ελένη πίνουν
Enter Ιάσων + Ειρήνη
(υπόκρουση: I want to know what love is...)
η Ειρήνη φέρνει τον Ιάσονα στην Ελένη
("τι love story και τούτο!")

Σκηνή γραφείου - Kosmos

Χαρούλα σηκώνει τηλέφωνο + βρίζει - Φοίβος ακούει transistor
Τους λείπει πικάπ - Κώστας προτείνει συμμετοχή 
σε τηλεοπτ. παιχνίδι

Άκης Φλωρεντής παρουσιάζει "Τα ψηφία"

παίκτης "βαφεύς αυτοκινήτων Ταμπουράκης"
+Χαρούλα και κριτής Τρεβάς φιλόλογος
Ανεκδιήγητο σακάκι
βοηθός Άντα
Η Άντα σηκώνει "ανοικτά" γράμματα 4 συμφ. + 4 φωνήεντα
Κρεοπώλε - ίο
Μπουτίκ

Σκηνή - σπίτι Κατερίνας - πάνω στο πράσινο τραπεζομάντηλο + καρώ από πάνω

αδελφή Κατερίνας "Πάτρα" από τη Σπάρτη
- enter Κατερίνα 
καλεσμένες φίλες Πάτρας + Αμαλία
"δεν τρώμε το βράδυ" - ορμάνε στο φαγητό
Μία-μία παρακαλώ, μία-μία


Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

The Tree



Leon Hertlant, Landscape in Snow



The Tree


Mother below is weeping

weeping
weeping
Thus I knew her
Once, stretched out on her lap
As now at dead tree
I learned to make her smile
to stem her tears
to undo her guilt
to cure her inward death
To enliven her was my living.


D.W. Winnicott

***Αυτό το ποίημα είναι ό,τι καλύτερο διάβασα τελευταία. 
Για την ακρίβεια έχω κάτι μήνες που το διάβασα και ανατρέχω διαρκώς σ'αυτό. 
Ο Winnicott, διακεκριμένος ψυχαναλυτής και παιδίατρος, το έγραψε για τη μητέρα του που έπασχε από κατάθλιψη, ένα θέμα που τον απασχόλησε ιδιαιτέρως και στις δικές του μελέτες αργότερα.



Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Η Περιπέτεια του Άδειου Σπιτιού




Το Σεπτέμβριο του 1903 ο Sir Arthur Conan Doyle δημοσιεύει στο περιοδικό Collier's την Περιπέτεια του Άδειου Σπιτιού. Ήταν το διήγημα με το οποίο επανέφερε στη ζωή τον δημοφιλέστερο ήρωά του, τον Sherlock Holmes. Ο Holmes υποτίθεται ότι είχε χάσει τη ζωή του στο διήγημα Το Τελευταίο Πρόβλημα πέφτοντας στους καταρράκτες του Reichenback στην Ελβετία σε έναν θανάσιμο εναγκαλισμό με τον κυριότερο αντίπαλό του καθηγητή Moriarty. Στην Περιπέτεια του Άδειου Σπιτιού ο ήρωας εξηγεί στον φίλο του Watson ότι στην πραγματικότητα είχε καταφέρει να ρίξει τον κακό καθηγητή στους καταρράκτες αλλά ο ίδιος είχε γλυτώσει και είχε συνειδητά επιλέξει να μείνει για τρία χρόνια στην αφάνεια προκειμένου να αντιμετωπίσει τους συνεργάτες του Moriarty. 


***

Καλώς ήρθατε στo Μυστηριώδες Νησί.