Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016

20 χιλιόμετρα

Θα μπορούσα να καταφύγω στην εύκολη λύση και να κάνω μια παρομοίωση ανάμεσα στο στατικό ποδήλατο και τη ζωή (τρέχεις, τρέχεις, κουράζεσαι κι όλο στο ίδιο σημείο μένεις, σαν φουκαριάρικο χάμστερ στον τροχό του). 


Αλλά προτιμώ να σκέφτομαι πόσο μακριά θα έφτανα με τα 20 χιλιόμετρα που διάνυσα απόψε μέσα στη νύχτα. Όχι αρκετά μακριά, αλλά πάντως κάπου αλλού, όχι εδώ. 

Θα ξεπέζευα από το ποδήλατό μου και θα έμπαινα σε ένα παλιό αναψυκτήριο στη μέση του πουθενά.
Θα ήμουνα ιδρωμένη γι'αυτό θα παράγγελνα μια μπύρα (τι μπύρα; δεν έχω ιδέα) και θα την έπινα από το μπουκάλι γιατί θα σιχαινόμουνα να την πιώ από το βρώμικο ποτήρι. 
Θα ακουγόταν Βοσκόπουλος από ένα παλιό στέρεο - "Λάθος δρόμο πήραμε καρδιά, ρίξαμε ανάποδη ζαριά". 
Στην τηλεόραση θα είχε δελτίο ειδήσεων. Χωρίς ήχο. Θα έδειχνε μια διαρροή σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο σε μια γειτονική χώρα. Κάτι μακρινό, αλλά που σε αφορά. 

Θα τελείωνα τη μπύρα μου με το ζόρι, όπως κάνω συνήθως. 
Θα πλήρωνα και θα έβγαινα στο δρόμο και θα κρύωνα. 
Θα ανέβαινα στο ποδήλατο να γυρίσω πίσω μέσα στη νύχτα. Αλλά θα ήμουν τόσο κουρασμένη που δεν θα είχα κουράγιο να κουνήσω τα πόδια μου. 

Θα καθόμουν απελπισμένη στο πεζοδρόμιο με τα πόδια μέσα στο ρείθρο και το ρείθρο θα είχε νερά. 
Γιατί έτσι. Θα είχε νερά. 

Θα κοίταζα στην Εθνική τα αυτοκίνητα να τρέχουν το ένα πίσω από το άλλο με φόρα προς τα μπρος, σαν βέλη. 

Μπορεί όμως όλα αυτά να τα γράφω γιατί δεν ξέρω να κάνω αληθινό ποδήλατο. Και γιατί ποτέ δεν υπολογίζω την επιστροφή.  









1 σχόλιο: